Willy is een echte levensgenieter. Hij is inmiddels 58, maar kan voor jaren jonger doorgaan. Moeilijk voor te stellen dat deze opgewekte man bijna twee jaar uit de running was en futloos door het leven slenterde. Toch was dat zo; hij was het plezier in zijn werk compleet kwijt. Gelukkig straalt hij inmiddels weer als vanouds.
De Goirlenaar was vroeger al het ‘handige neefje’ dat je wilde hebben als je computer het niet deed. “Als kind was ik al gefascineerd door computers. Ik weet nog goed dat we thuis onze eerste pc kregen, een Tulip. Dat ding was zó zwaar dat je twee mensen nodig had om ’m te verplaatsen. Vergeleken met nu kon je er bijna niks mee, maar ik leerde er veel van. Een beetje programmeren, spelletjes kopiëren, tekstverwerken… Urenlang zat ik achter die monitor. ‘Kom er nu eens achter vandaan, straks krijg je nog vierkante ogen’, zei mijn moeder weleens.”
Niet gek dus, dat hij na de middelbare school koos voor een informaticaopleiding. “Dat was het walhalla voor me”, lacht hij. “Ik zat tussen andere mensen met dezelfde passie voor computers en leerde veel. Súperinteressant. In de pauzes spraken we bijna over niks anders dan hardware en software. Vaak wisselden we ook diskettes met programma’s en spelletjes uit.”
Met stapels diskettes naar klanten
Willy was 23 toen hij echt geld ging verdienen met zijn passie – de tientjes die hij soms kreeg van dankbare kennissen die hij hielp tellen we niet mee. “Ik kon via het netwerk van een studiegenoot aan de slag bij een ICT-bedrijf in Tilburg. Het waren drukke tijden, zo rond 1990. Windows 3.0 was net uit, en steeds meer bedrijven investeerden in computers. Wij leverden en installeerden ze op maat en waren altijd bereikbaar bij storingen.”
Die storingen kwamen vaak voor. “Even op YouTube of Google zoeken naar een oplossing kon toen nog niet. Een computer op afstand overnemen ook niet. Internet was er helemaal nog niet. Als een klant belde, reed ik ernaartoe, met een flinke stapel diskettes in mijn koffer. Negen van de tien keer kon ik het probleem meteen oplossen. Klanten waren dankbaar.”
Willy genoot daarvan. “Ik vond het leuk om een band met klanten op te bouwen. En om de tijd voor ze te nemen. Mijn baas vond dat prima. Soms werkte ik uren aan een oplossing. Was ik er toch, dan deed ik meteen wat extra’s: een nieuw programma installeren, een printer nakijken… Klanten liepen met me weg. Het klinkt misschien verwaand, maar ik heb het vaak gehoord: ‘We zijn zó blij met je!’”
Verandering van werk en werkomgeving
Zijn werk veranderde in de loop van de jaren flink. “Door het internet en goedkopere computers was het niet langer een luxeproduct. Bedrijven kochten hun pc’s vaak bij de Makro of Harense Smid. Onze rol veranderde. De focus kwam steeds meer te liggen op het instellen van netwerken en mail.”
Het bedrijf groeide hard. “We verhuisden twee keer naar een groter kantoor. Er kwamen meer klanten, meer collega’s en meer diensten. Als ICT-dienstverlener moet je nu van alle markten thuis zijn. De werkdruk werd almaar hoger.”
In 2018 ging Willy’s baas met pensioen. De zaak werd verkocht. “Ik zag de bui al hangen. De menselijke maat verdween. Alles moest gedetailleerd geregistreerd worden: voor welke klant, welke taak, hoeveel tijd. Geen sluitende urenregistratie? Dan moest je op het matje komen. Was je te lang bezig met een klant? Dan kreeg je commentaar. Terwijl ik vaak juist extra problemen oploste, uit klantgerichtheid. Maar daar luisterde niemand naar. Ik ging met steeds meer tegenzin naar mijn werk.”
De rek eruit
In 2021 bereikte de werkdruk een hoogtepunt. “Ik voelde me uitgeput en zat vast in een vicieuze cirkel. Alles wat ik ooit leuk vond aan ICT, gaf me alleen nog maar stress.”
Hij besloot te stoppen. “Ik voelde: als ik zo doorga, krijg ik een burn-out of depressie. Mijn gezondheid gaat voor. Ik had een financieel buffertje, dus ik nam ontslag. Maar leuk was die tijd niet. De klusjes in huis waren snel gedaan. Ik miste zingeving. Alle dagen leken op elkaar. Ik was best wel down.”
Willy zocht een manier om zijn werkplezier terug te vinden, maar wist niet waar te beginnen. Tot een vriend hem in contact bracht met het Rangeerterrein.
Het Rangeerterrein: nieuwe richting
“Het was spannend”, zegt Willy. “Maar na de kennismaking in 2023 voelde het meteen goed. Ze luisterden naar mijn verhaal en stelden een oriëntatietraject voor. Ik wist niet wat ik wilde, maar voelde dat er iets moest veranderen.”
Tijdens het traject ontdekte Willy dat hij zijn technische vaardigheden ook anders kon inzetten. Na afloop kreeg hij de kans om als monteur bij een installatiebedrijf in Tilburg te starten.
Een frisse start
Willy werkt nu als monteur bij een klein familiebedrijf dat cv-ketels installeert. “Ik doe de montage en het onderhoud. En ik volg scholing om later ook warmtepompen te installeren. Het menselijke aspect is hier aanwezig. Ik krijg de tijd om mensen goed te helpen. Het werk is fysiek, maar ik krijg er voldoening van. Ik steek mijn handen uit de mouwen en zie direct resultaat.”
Hij is weer helemaal in zijn element. “Ik heb mijn werkplezier terug. De stress en urenregistratie zijn weg. Ik voel me verbonden met mijn werk, de mensen en de producten die ik installeer. Het voelt als een frisse start.”
Er is altijd een weg
Willy kijkt met vertrouwen naar de toekomst. “Ik had nooit gedacht dat ik op mijn 58e nog zo’n grote carrièreswitch zou maken. Maar het heeft me zoveel gebracht. Het Rangeerterrein heeft me geholpen om mijn eigen pad te vinden. Ik ben blij dat ik de stap heb gezet. Ik hoop dat mijn verhaal anderen aanzet om ook de regie te nemen. Er is altijd een weg. Soms moet je alleen even zoeken.”
Wil jij net als Willy weer met plezier en energie aan het werk? Meld je dan aan voor een kennismaking met het Rangeerterrein en we maken werk van jouw toekomst.
