Drie decennia lang reed Mario talloze passagiers van de ene naar de andere plek. Als taxichauffeur had hij het mooiste beroep van de wereld, vond hij lange tijd. Mario was lekker buiten en genoot van de praatjes met de mensen die bij hem instapten. Maar in 2022 verdween zijn werkplezier als sneeuw voor de zon. Gelukkig is het na een loopbaanswitch weer helemaal terug. Niet op de weg, maar in de zorg.
Liever werken dan leren
De nu 55-jarige Mario vond studeren nooit echt leuk. “Na het behalen van mijn mavo-diploma wilde eigenlijk liever gaan werken”, vertelt de inwoner van Loon op Zand. “Maar over dat idee waren mijn ouders niet zo enthousiast. Ik ben mbo-administratie gaan doen, maar ik vond het helemaal niks. Ik dacht: wat doe ik hier. Halverwege het tweede leerjaar ben ik uitgestapt, waarna ik meer uren ging draaien bij mijn bijbaan in de supermarkt.” Na een aantal jaren was Mario toe aan iets nieuws. “Op de kermis kwam ik in gesprek met de eigenaar van een nieuwe taxicentrale. Hij zocht nog chauffeurs en vroeg of dat wat voor mij was, en we spraken af dat ik een dagje mocht proefrijden. Dat beviel, dus ik stapte over en ging fulltime taxiën.”
Een halve therapeut
De Brabander vond zijn werk fantastisch. “Ik haalde er heel veel plezier uit. Ik reed een nieuwe auto, kwam op veel plekken en voerde mooie gesprekken. Sommige passagiers reisden liever in stilte, maar er waren ook mensen die me hun hele levensverhaal toevertrouwden. Er waren soms zelfs klanten die de centrale belden en naar mij vroegen. Een groter compliment is er niet!”, lacht hij.
Mario maakte lange dagen, bracht duizenden mensen van A naar B. Overdag, maar ook ’s avonds en ’s nachts. “Vooral de zaterdagnacht was altijd druk, kort na sluitingstijd van de cafés. Dat is natuurlijk een apart publiek. Meestal gezellig, maar soms ook vervelend. Meestal liep het gelukkig met een sisser af.”
Minder werkplezier en de druppel
De laatste jaren begon werd zijn werkplezier snel minder. “Ik werd een jaartje ouder en had steeds meer moeite met die nachtdiensten. Wat ik daarnaast erg vond: mensen werden steeds onvriendelijker en ongeduldiger. De mooie gesprekken werden steeds spaarzamer. Iedereen zat onderweg te appen. Wat voor mij de druppel was, was een incident begin 2022 met dronken passagier dat indruk maakte. Na wéér een slapeloze nacht ben ik naar kantoor gereden en heb ik mijn baan opgezegd. Mijn plezier was al jaren minder en nu was ik er helemaal klaar mee.”
Een nieuwe afslag
En toen? Toen wist Mario het even écht niet meer. “Ik zat thuis en dacht: wat moet ik nu? Toen zag ik een bericht van het Rangeerterrein. Over mensen die iets heel anders waren gaan doen na jarenlang hetzelfde werk. Het plantte een zaadje in mijn hoofd. Ik dacht: misschien moeten ze mij daar ook maar eens op de rails zetten.”
Mario besloot een kennismaking aan te vragen. “Dat was best spannend. Maar toen ik daar eenmaal zat en mijn verhaal deed, voelde ik me meteen serieus genomen. Ze begonnen niet direct over opleidingen, maar wilden eerst weten wie ik was en wat me energie gaf. We gingen samen op zoek naar wat bij me zou kunnen passen. Dat vond ik zó verfrissend.”
Na gesprekken en meeloopdagen kwam de zorg in beeld. Iets waar hij tot dan toe nooit serieus over nadacht. “Maar hoe meer ik erover hoorde, hoe beter het voelde. Ik hou van mensen helpen, van contact maken. En ik vind het niet erg om m’n handen uit de mouwen te steken. Waarom zou ik het dan niet gewoon proberen?”
Van taxi naar team
En dus begon Mario aan een leerwerktraject in de ouderenzorg. “In het begin voelde ik me een vis op het droge, hoor. Alles was nieuw. Maar ik kreeg goede begeleiding en mocht veel leren in de praktijk. Al snel merkte ik: hier hoor ik thuis.”
Sinds eind 2023 werkt hij als verzorgende bij een zorginstelling in Waalwijk. Met een vast contract en vaste gezichten om hem heen. “Soms moet ik mezelf nog knijpen. Wie had gedacht dat ik op m’n 55e nog zo blij zou worden van werken? Ik voel me gewaardeerd, heb fijne collega’s en maak weer échte gesprekken mee. Vooral van de gesprekken met bewoners geniet ik. Soms rijd ik ze met hun rolstoel een blokje om, of maken we een ritje met de duofiets. Dus ook al rijd ik geen taxi meer, ik heb nog steeds passagiers. En ik heb teruggevonden wat ik kwijt was: plezier in mijn werk.”
Wil jij net als Mario weer met plezier en energie aan het werk? Meld je dan aan voor een kennismaking met het Rangeerterrein en we maken werk van jouw toekomst.
